تصوف و قدرت سیاسی

محدود شدن تصورات ما در باب مقولاتی چون تصوف و عرفان به کلیشه های تکراری مهمترین انگیزه ای بود که ولی محمد احمدوند به بررسی رابطه تصوف و قدرت سیاسی در طلایی ترین عصر تصوف یعنی ایران قرن هفتم در دوره ایلخانان بپردازد. در این عصر به سبب ظهور پاره ای امکان ها و اقتضاءات این خرد عرفانی است که به مثابه دال های معتبر و در دسترس به مخزن خرد اجتماعی تبدیل می شود. در این عصر این صوفیان هستند که بجای فقها برای زمانی حدود صد و پنجاه سال به متکفلین تنظیم عقلانیت عملی تبدیل می شوند. چنانچه در این کتاب توجه شده است مغولان پیران طریقت را در کسوت شمن های خود می دیدند فلدا سیل نذورات و هدایا روانه خانقاهها شد و صوفیان قدرتی فوق تصور به دست آوردند. قرار گرفتن صوفیان در مرکز توجهات اجتماعی مناسبات ویژه ای را در این عصر رقم زد که این کتاب به صورتی مصداقی و با اتخاذ روش گفتمانی فوکو به آن پرداخته است.
ولی محمد احمدوند نویسنده کتاب فعلی چیزی بیشتر از یک دهه در این خصوص تحقیقاتی به انجام رسانده از جمله کتاب های سکولاریم ،معنویت و قدرت سیاسی و بیش از چهل مقاله از ایشان کم و بیش متعرض این بحث شده اند.